W dniu 16 lutego 2021 r. Sąd Najwyższy podjął uchwałę w sprawie III CZP 11/20, w której stwierdził, że Stronie, która w wykonaniu umowy kredytu, dotkniętej nieważnością, spłacała kredyt, przysługuje roszczenie o zwrot spłaconych środków pieniężnych jako świadczenia nienależnego (art. 410 § 1 k.c. związku z art. 405 k.c.) niezależnie od tego, czy i w jakim zakresie jest dłużnikiem banku z tytułu zwrotu nienależnie otrzymanej kwoty kredytu.
Uchwała stanowi odpowiedź na zagadnienie prawne przedstawione Sądowi Najwyższemu przez Sąd Okręgowy w Warszawie o treści:
“Czy w świetle art. 405 k.c. i art. 409 k.c., w przypadku uznania umowy kredytu indeksowanego za nieważną na skutek zawarcia w niej klauzul abuzywnych, gdy bezpodstawne wzbogacenie ma miejsce po obu stronach umowy, kredytobiorca może skutecznie domagać się od banku zwrotu świadczenia w postaci rat kapitałowo-odsetkowych zapłaconych w walucie polskiej lub w walucie obcej, w sytuacji gdy nie doszło do zwrotu przez kredytobiorcę wypłaconej przez bank kwoty kredytu w nominalnej wysokości?”
Oznacza to, że w przypadku stwierdzenia nieważności umowy kredytowej rozliczenia umowy należy dokonać zgodnie z teorią dwóch kondykcji, a nie teorią salda, stosowaną dotychczas przez niektóre sądy powszechne. Każda ze stron (zawróci kredytobiorca, jak i bank) ma zatem odrębne roszczenie, a kredytobiorca może pozwać bank o wszystkie dokonane na rzecz banku wpłaty.
